Στο μαραθώνιο Αθήνας: ο… δυο χρόνια μετά

Θα γράψω λοιπόν, όχι για άλλον ένα Μαραθώνιο, αλλά για τον… δύο έτη μετά. Δεν ξέρω εάν βγήκαμε ανέπαφοι και ατσαλάκωτοι, όπως ο ταξιδιώτης του μέλλοντος, αλλά η αναμονή και η αβεβαιότητα και, προσωπικά, οι δύο τζούφιες προετοιμασίες για μαραθωνίους που δεν έγιναν, έκαναν τη δουλειά:

Πιο διψασμένοι, πιο ανυπόμονοι, πιο έτοιμοι από ποτέ.

Με νέα ήθη – υγειονομικό πρωτόκολλο. Εάν έλεγες τον όρο δυο χρόνια πριν, θα σε κοιτάζανε με το ύφος κατοίκου Αμαζονίου που του εκστομίζεις  τις λέξεις “κινητήρας εσωτερικής καύσης”. Τώρα, όμως, τον ξέρουμε και τον μελετήσαμε. Που θα πάμε, πως θα πάμε, που θα σταθούμε, τι μάσκα θα φοράμε και πότε θα την βγάλουμε.

Τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό από τις άλλες φορές. Δύο αγώνες, δύο αφετηρίες, δύο χρόνοι έναρξης και συνολικά οι μισοί συμμετέχοντες. Άρα, με τα φτωχά μου μαθηματικά, θέση στην κάθε εκκίνηση πήρε το ένα τέταρτο του κόσμου.

Αυτό είχε και άλλες επιδράσεις στο οικοσύστημα – λιγότερος συνωστισμός στις τουαλέτες, λιγότερο πότισμα χωραφιών (άντε, σας ερμηνεύω και τις μελλοντικές μειωμένες σοδειές κηπευτικών Μαραθώνος).

Αραιωμένοι σαν αποψιλωμένο Αττικό δάσος, αλλά αδημονούντες και όλο ενέργεια, σταθήκαμε πάλι εκεί, ακούσαμε το ίδιο μπαμ, το ίδιο χιλιοπαιγμένο μουσικό χαλί (α ρε Μισιρλού που να το φανταζόσουν έναν αιώνα μετά – το 1927 πρωτογράφτηκε) και ξεκινήσαμε με στόχο να καταπιούμε τα χιλιόμετρα.

Ο ναυτικός, ο αγρότης και ο δρομέας (όχι του Βαρώτσου, ο τυχαίος δρομέας) είναι οι καλύτεροι ακροατές του μετεωρολόγου. Και αυτή τη φορά ο καιρός ήταν σαν να τον παρήγγειλες. Συννεφιά με ολίγη από δροσιά και άνευ αέρος παρακαλώ – για την Αττική στο τέσσερα για καλό μαραθώνιο. Έφτασεεε…

Δεν θα επαναλάβω τα της διαδρομής, καθότι κανείς δεν εγγυάται την αϋπνία του αναγνώστη. Τα έχω πει αλλού, όποιος θέλει ανατρέχει. Άλλωστε 42 χιλιόμετρα (εντάξει και 200 μέτρα) είναι, άσφαλτος, τι να πεις άλλο; Για τις τροφοδοσίες και το πως θα τρέξετε τον Αυθεντικό; Περιττό (τα έχουν πει – έχει μαλλιάσει η γλώσσα τους – η Κάρολ, ο Νίκος).

Τι έμεινε να αναλύσω; Τα αξιοθέατα. Περιορισμένα. Ένας Αστερίξ, ένας κλόουν με σανδάλια και ένας αρχαίος ή κάτι τέτοιο με χλαμύδα. Φτωχά. Που οι δόξες, οι προηγούμενες; Μας τελείωσαν μαζί με τους Κενυάτες ελίτ δρομείς που τους έφαγε το πρωτόκολλο covid.

Φυσικά κάτι έχω να σχολιάσω ακόμα. Το κοινό, ίσως λίγο λιγότερο, αλλά πιο ζεστό και πιο θορυβώδες από ποτέ σε μαραθώνιο. Πολύ καλό τονωτικό. Βέβαια για μένα το καλύτερο τονωτικό, ήταν η σφαλιαρίτσα στον πισινό μου στο 35ο από την coach  μου. Πρέπει να μου έδωσε αρκετή ώθηση στο τέλος, αφού τερμάτισα γρήγορα και όμορφα.

Ένα ρεκόρ που έσπασε μετά από 17 χρόνια. Τι ποιό; Το πανελλήνιο ρεκόρ της διαδρομής. Και το πιο συγκινητικό σε αυτό, ο προηγούμενος κάτοχος, ο Πολιάς που έσπευσε να αγκαλιάσει τον νέο (Γκελαούζο) στον τερματισμό του. Το ήθος των δρομέων, θαρρώ. Εάν αναρωτιέστε, δεν το είδα ζωντανά, αλλιώς θα ήμουν ανάμεσα στους πρώτους. Εκείνη τη στιγμή μάλλον την ανηφόρα του Alex Pak θα έβλεπα, με τον δέοντα σεβασμό, ή κάτι τέτοιο. Μετά το είδα, απλά ήθελα να το αναφέρω.

Και last but not least που λένε και στο χουριό μου το μετάλλιο. Νομίζω το ομορφότερο εικαστικά μέχρι τώρα. Έτσι εκτός από την κλασική φωτογραφία μπροστά από το Δρομέα του Βαρώτσου (ναι ναι εκεί που τα έχεις δώσει όλα και πας με τους ατμούς του καύσιμου) τώρα τον αποκτήσαμε και σε απεικόνιση μεταλλίου στο μαραθώνιο.

Και του χρόνου να είμαστε καλά.

Υπογραφή

Ο ταξιδιώτης από το μέλλον