Εργομέτρηση ποδηλάτου: οδηγός επιβίωσης.

Η μέτρηση στο κυκλοεργόμετρο, αποτελεί τη δεύτερη πιο διαδεδομένη εργομετρική αξιολόγηση. Αφορά κυρίως τους αθλητές της ποδηλασίας αντοχής δρόμου και πίστας. Βέβαια όπως και στην εργομέτρηση του τρεξίματος έτσι και σε αυτή του ποδηλάτου, η διαδικασία δεν περιλαμβάνει μόνο τη μέτρηση της αερόβιας ικανότητας αλλά και μια σειρά από μετρήσεις που σχετίζονται άμεσα με την ολοκληρωμένη αξιολόγηση της φυσικής κατάστασης του αθλητή.

Οι μετρήσεις αυτές είναι οι ίδιες που χρησιμοποιούνται και κατά την εργομέτρηση του τρεξίματος και τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά στο σχετικό άρθρο με τίτλο «Εργομέτρηση τρεξίματος: Οδηγός επιβίωσης». Εν συντομία, πρόκειται για τη μέτρηση της σύστασης του σώματος, της δύναμης, της εκρηκτικότητας των ποδιών και της ευλυγισίας των οπίσθιων μηριαίων.

ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΕΡΟΒΙΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ

Η μέτρηση της αερόβιας ικανότητας ή αλλιώς της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VO₂max) πραγματοποιείται στο κυκλοεργόμετρο (velotron) και αφορά τους ποδηλάτες αντοχής αλλά και αθλητών που δεν είναι ποδηλάτες αλλά χρησιμοποιούν το ποδήλατο για την προπόνηση αντοχής τους. Υπάρχουν διάφορα πρωτόκολλα που ακολουθούνται, όσον αφορά την αύξηση στα watt του ποδηλάτου αλλά και τη χρονική διάρκεια που θα κρατηθεί το κάθε φορτίο.

Η μέτρηση στηρίζεται στην μέγιστη προσπάθεια του αθλητή που σημαίνει ότι το τεστ ολοκληρώνεται όταν δεν θα μπορεί πλέον να συνεχίσει να ποδηλατεί ή αλλιώς να υπερνικήσει την αντίσταση (watt) που εισάγεται στο ποδήλατο ηλεκτρομαγνητικά από το σχετικό πρόγραμμα στον υπολογιστή. Μόνο τότε διασφαλίζεται η εγκυρότητα της μέτρησης. Τα αποτελέσματα προκύπτουν από τη συλλογή και την ανάλυση του εκπνεόμενου αέρα του αθλητή για 1 λεπτό πριν την αύξηση της ταχύτητας.

Κατά τη διάρκεια της συλλογής των αερίων, ο αθλητής εισπνέει (ατμοσφαιρικό αέρα) μέσω μίας βαλβίδας και ενός επιστομίου και όταν εκπνέει ο αέρας διοχετεύεται σε ειδικές σακούλες (Douglas Bag). Ταυτόχρονα έχει κλειστή τη μύτη του με ρινοπίεστρο διασφαλίζοντας έτσι ότι δεν «χάνεται» αέρας στην ατμόσφαιρα κατά την εκπνοή. Αυτή η «ρουτίνα» συνεχίζεται για όλα τα φορτία της δοκιμασίας και η ανάλυση της σύστασης του εκπνεόμενου αέρα (% περιεκτικότητα σε O₂ και CO₂) καθώς και ο όγκος του για κάθε φορτίο, οδηγεί σε όλα τα αποτελέσματα που περικλείονται στον όρο «αερόβια ικανότητα». Μεταξύ άλλων, ο αθλητής μαθαίνει την κατανάλωση του Οξυγόνου στη μέγιστη αερόβια ικανότητα (Μέγιστη Πρόσληψη Οξυγόνου), την Ισχύ που αντιστοιχεί σε αυτήν, την Ποδηλατική Οικονομία, το Αναερόβιο Κατώφλι, τη Μέγιστη Καρδιακή Συχνότητα, τις ζώνες προπονητικής επιβάρυνσης και την κατανάλωση υδατανθράκων.

Μέσα στα αποτελέσματα, περιλαμβάνεται και προπονητικό πλάνο, με σκοπό τη βελτίωση της αερόβιας ικανότητας του αθλητή. Το πλάνο αυτό προκύπτει από την ενεργειακή οικονομία (κατανάλωση Οξυγόνου με Ισχύ), που είναι και ο εγκυρότερος τρόπος για τη δημιουργία κάθε προπονητικής μονάδας που στοχεύει στη βελτίωση της αντοχής του αθλητή. 

Αλέξανδρος Δημητριάδης – running coach myathlete.