Ο «ώμος του κολυμβητή»

Ο «ώμος του κολυμβητή» είναι ένας όρος που επινόησαν οι Hawkins και Kennedy το 1974,για να περιγράψουν τον πρόσθιο πόνο στον ώμο κατά τη διάρκεια και μετά τις προπονήσεις. Ο ώμος του κολυμβητή εκτελεί κινήσεις περιαγωγής εκατοντάδες φορές την εβδομάδα.

Οι κύριες αιτίες των μικροτραυμάτων του ώμο κατά την κολύμβηση είναι:

• Η υπέρχρηση
• Η κολύμβηση χωρίς περιόδους ανάπαυσης
• Η κακή μηχανική του σώματος ανάλογα με το στυλ κολύμβησης
• Η κακή τεχνική αναπνοής
• Η έλλειψη ευλυγισίας του σώματος και το περιορισμένο εύρος κίνησης
• Η μειωμένη δύναμη του στροφικού πετάλου του ώμου ή της ωμοπλάτης, αλλά και των μυών του ισχίου
• Η μειωμένη αντοχή ή σταθερότητα του κορμού

Άλλος ένας παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη βλάβης στον ώμο είναι η ύπαρξη ενός προηγούμενου τραυματισμού στη συγκεκριμένη άρθρωση.

Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δίνεται στην εκγύμναση των μυών του στροφικού πετάλου και της ωμοπλάτης, ώστε να βελτιωθεί η σταθερότητα των ώμων. Ταυτοχρόνως πρέπει να γυμνάζονται οι τετρακέφαλοι και οι μύες του ισχίου, οι κοιλιακοί και ο κορμός.

Πολύ σημαντική είναι επίσης η σωστή εκμάθηση των τεχνικών κολύμβησης. Η σωστή στάση του σώματος και ο σωστός τρόπος εκτέλεσης των κινήσεων μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο να τραυματιστεί ο ώμος.

Εν κατακλείδι.

Η κολύμβηση ανήκει στα λιγότερο τραυματογενή αθλήματα. Σε περίπτωση παρατήρησης αλλαγής των επιμέρους κινήσεων του κολυμβητή κατά τη διάρκεια της προπόνησης θα πρέπει να εγείρει άμεσα την υποψία τραυματισμού. Είναι λοιπόν γεγονός, πως όσο πιο γρήγορα γίνει η διαπίστωση μιας πιθανής κάκωσης τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες αποθεραπείας χωρίς την ύπαρξη σαφούς ανατομικής βλάβης.

ΕυρώπηΚακογιαννάκη – Head swimming coach myathlete