Δεν τρέχεις μαραθώνιο;

Η ανάπτυξη του δρομικού κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο είναι αναμφισβήτητη πια. Στο εξωτερικό προϋπήρχε, βέβαια, αλλά κι εκεί αυξάνονται διαρκώς οι δρομείς κάθε απόστασης, απολαμβάνοντας, σίγουρα, και τις κατάλληλες υποδομές που ευνοούν αυτή την αύξηση.

Όσοι έχουν ταξιδέψει στο εξωτερικό μπορούν να το πιστοποιήσουν. Εδώ, στην Ελλάδα, η άνοδος αυτή της δρομικής κοινότητας έχει μεγάλο ενδιαφέρον από πάρα πολλές πλευρές, τόσο γιατί συμπίπτει (και για κάποιους σχετίζεται) με την οικονομική κρίση, όσο και γιατί ενσωματώνει όλες τις «παραξενιές» και τις πολιτισμικές διαφορές της ελληνικής κοινωνίας.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της διαφορετικότητας είναι και ο τρόπος που αντιμετωπίζονται, τόσο από τα ίδια τα μέλη της δρομικής κοινότητας, όσο και από εκείνους που δεν συμμετέχουν καν στους αγώνες, όσοι δρομείς τρέχουν μικρότερες αποστάσεις από αυτή των 42.195 μέτρων, δηλαδή του μαραθωνίου. Συχνά – πυκνά, διαδραματίζεται ο παρακάτω διάλογος:

• Τρέχεις;
• Ναι, τρέχω.
• Μαραθώνιο;
• Όχι, τρέχω πέντε χιλιόμετρα.
• Α, δεν τρέχεις μαραθώνιο;
• Όχι.
• Γιατί; Δεν μπορείς; (σ.σ. με τη σχετική απαξίωση στο βλέμμα, του τύπου: ο καημένος δεν μπορεί).

Κάπου εδώ ολοκληρώνεται η διαπίστωση της διαφορετικότητας και ξεκινά η παραπληροφόρηση, για να μην πούμε ο παραλογισμός και παρεξηγηθούμε. Καλό είναι, λοιπόν, να αποσαφηνίσουμε μερικά πράγματα.

Αρχικά, όποιος τρέχει είναι δρομέας. Δεν έχουν σημασία οι αποστάσεις, οι ταχύτητες, οι χρόνοι, οι επιδόσεις και η συχνότητα. Αν τρέχεις, είσαι δρομέας. Με αυτή την παραδοχή ξεκινάμε. Στην εποχή που ζούμε, δε, την εποχή της παχυσαρκίας, της τηλεόρασης και του καναπέ, όποιος «ξεβολεύεται» είναι αξιέπαινος. Ταυτόχρονα, είναι σημαντικό να επισημάνουμε πως όλες οι αποστάσεις είναι εξίσου δύσκολες με το μαραθώνιο και μετριούνται με αποκλειστικό γνώμονα τη θέληση και τη δυνατότητα εκείνου που τις διανύει. Για παράδειγμα: ένας πρωτάρης δρομέας, πρώην καπνιστής, που τερματίζει για πρώτη φορά το «πεντάρι» στο Καλλιμάρμαρο το Νοέμβριο, δεν αξίζει το σεβασμό και την αναγνώριση; Αν δεν τρέξει το πεντάρι, δεν θα τρέξει ποτέ του Μαραθώνιο. Έχει κάνει, λοιπόν, την αρχή. Κι αν, τελικά, ο δρομέας αυτός αποφασίσει ότι το «πεντάρι» τού ταιριάζει περισσότερο και αρχίσει να το «κατεβάζει»; Αν το δούμε αυστηρά αθλητικά, ένας δρομέας πέντε χιλιομέτρων που διανύει την απόσταση σε 17 λεπτά είναι – αναμφίβολα – σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση από έναν συνομήλικό του που τερματίζει το Μαραθώνιο σε πέντε ώρες.

Στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, πάντως, καμία σημασία δεν έχουν οι απόλυτες τιμές της αθλητικής προσπάθειας. Και κανένα ενδιαφέρον δεν έχουν οι συγκρίσεις με τους δίπλα ή τους παραδίπλα. Καθένας που τρέχει μια απόσταση, καθένας που στήνεται στη γραμμή της αφετηρίας, έχει αποφασίσει πρωτίστως να «τα βάλει με τον εαυτό του». Τον εαυτό του που φιλοδοξεί να ξεπεράσει και μόνο αυτόν. Έτσι έχει σημασία ο αθλητισμός. Έτσι αποκτά την πραγματική της διάσταση η προσπάθεια.

Μην συγκρίνεστε. Και μην κρίνετε τους άλλους. Ειδικά όσοι δεν έχετε ξεκινήσει (ακόμα) την προσπάθειά σας. Ειδικά εσείς, απλώς ελάτε να συντρέξουμε σε πρώτη ευκαιρία. Και σας εγγυόμαστε ότι θα έχετε την ίδια αντιμετώπιση με τους πρωταθλητές μας. Την ίδια ακριβώς.

Καλούς δρόμους.

Γιώργος Μυζάλης